Waarom wij de smartwatch de deur uit deden

Ik heb al heel lang alle meldingen op mijn telefoon uit staan. Geen ping, geen pling, geen push.
Als je me écht nodig hebt? Bel me. Dan reageer ik snel. Maar alles wat geen spoed is, kan wachten.

Een tijdje terug heb ik daar nog een stap bovenop gezet: mijn smartwatch ligt in de la. En die blijft daar.
Sterker nog, binnenkort ga ik met m’n kinderen horloges uitzoeken. Gewoon zo’n ouderwets dagje winkelen: bandjes passen, wijzertjes aanwijzen, klok leren lezen (ze kunnen het allebei nu al een beetje 🥹). En nee, geen smartwatch. Gewoon een horloge. Met echte tijd.

En ik snap het hoor, ik was ook die moeder. Die dacht:
“Handig! Dan kan ik zien waar mijn kind is. Of snel bellen.”

Maar uiteindelijk had ikzelf die smartwatch om m’n pols.
En wat bleek? Dat ding was gewoon een hyperactieve collega die de hele dag mijn kantoor in kwam stormen.
Je kent het wel: je zit net even lekker in een taak, en ping...daar komt weer iets binnen. Terwijl ik m’n mail bewust al zonder meldingen had gezet, begon m’n pols ineens de show te stelen.

Niet. Fijn.

Het enige dat ik er echt fijn aan vond? De stappenteller.
Maar eerlijk: daarvoor neem ik het geprikkel niet meer voor lief.

Dus… de keuze is gemaakt. Wij gaan terug naar gewoon een horloge.
Niet ouderwets. Juíst mindful.

Want bewust leven begint niet bij een retraite of zweverige quotes in je keuken.
Het begint met zien wat je stoort. En dan kiezen wat je toelaat.

En als je kinderen dan zeggen:
“Mama, hoe laat is het?”
Dan zeg je:
“Kijk maar op je eigen horloge.”

(En dat voelt eerlijk gezegd als een soort superkracht 😉)