Schermstrijd begint bij jezelf

We maken ons zorgen over schermtijd. Over onze kinderen die scrollen, swipen en liken tot ze erbij neervallen. Over de verslaving die op de loer ligt, over concentratieproblemen, slapeloosheid, prikkelbaarheid. We zoeken lijstjes met regels. Schermschema’s. Oplossingen.

Maar laten we even heel eerlijk zijn:
De strijd begint niet bij hen.
Hij begint bij ons.

Vroeger waren we bang dat onze kinderen zouden gaan roken. Dus spraken we deals met ze af: “Als je het volhoudt tot je achttiende, krijg je je rijbewijs van ons.”
We vreesden voor alcoholgebruik en vonden het vanzelfsprekend om te zeggen: “Pas vanaf je zestiende, en dan ook alleen met mate.”
We gaven grenzen aan. En we probeerden zelf het goede voorbeeld te geven. Toch?

Dus waarom doen we dat met schermen vaak zó anders?

Hoe geloofwaardig is het om tegen je kind te zeggen: “Jij mag nog maar 20 minuten per dag op je tablet,”
… terwijl jij zelf al swipend naast ze op de bank zit?
… terwijl je ‘nog even snel iets checkt’ als je met hen aan tafel zit?
… terwijl je telefoon het eerste is wat je ’s ochtends pakt en het laatste wat je ziet voordat je je ogen sluit?

Dat werkt dus niet.

En ik zeg dit niet om met het vingertje te wijzen. Ik zeg dit omdat ik het zelf ook doe. Omdat we allemaal in die val trappen.
Omdat we verslaafd zijn geraakt aan de constante prikkels, zonder dat we het doorhadden.
Maar… we kunnen er iets aan doen.

Hoe dan? Hier zijn een paar simpele stappen:

Spreek met jezelf vaste tijden af waarop je je telefoon checkt.
Bijvoorbeeld: ’s ochtends na het ontbijt, rond lunchtijd, en als de kinderen op bed liggen.
Daartussen? Leg hem weg.

Zet meldingen uit.
Apps schreeuwen om je aandacht. Zet pushberichten uit, zet je geluid uit. Laat jouw aandacht niet kapen door een piepje.

Zeg tegen belangrijke mensen: “Bel me als het écht dringend is.”
Dan hoef je niet steeds te checken of er iets is. Je weet: als het belangrijk is, bellen ze wel.

Mobielvrij aan tafel.
Geen telefoons op tafel. Geen snelle scroll tijdens het eten. Laat zien wat écht contact is. Met ogen. Met aandacht.

Creëer ‘schermmomenten’ in plaats van ‘schermgewoontes’.
Plan bewust een halfuurtje om samen met je kind iets te kijken of een game te spelen. Dan is het een keuze – geen automatische handeling.

Want weet je?
Kinderen luisteren heus niet altijd naar wat je zegt.
Maar ze kijken altijd naar wat je doet.

Dus als we echt iets willen veranderen in die schermstrijd...
dan mogen we daar beginnen waar het effect het grootst is:
Bij onszelf.

Dat betekent niet dat je alles perfect doet.
Het betekent dat je moedig genoeg bent om te beginnen bij jezelf.

Met liefde, zonder filter,
Supermoeder