Kinderen kijken niet naar wat je zegt, maar naar wat je doet
Rust in je hoofd begint niet bij je kind. Het begint bij jou.
We maken ons allemaal zorgen om het schermgebruik van onze kinderen. Om de TikToks, de games, het eeuwige gescroll. Maar hoe vaak staan we stil bij ons eigen gedrag?
Kinderen doen namelijk niet wat je zegt,
ze doen wat je doet.
En als jij zelf van notificatie naar notificatie leeft, van appje naar filmpje, van meeting naar scrollsessie, dan is het niet vreemd dat zij datzelfde gedrag overnemen.
Sterker nog, dat ís hun voorbeeld.
De sluipmoordenaar van je concentratie
Schermen zijn er langzaam ingeslopen.
In ons werk.
In onze vrije tijd.
In de stiltes.
We weten eigenlijk niet beter. Tot je het anders gaat doen.
Ik daag je uit:
Kijk op een gewone dag eens heel veel filmpjes. Spring van je telefoon naar je tablet, tussendoor nog wat berichtjes op je horloge. En probeer daarna eens geconcentreerd iets af te maken.
Lukt dat?
Of voel je dat je brein alle kanten op schiet?
En dan doen we het tegenovergestelde.
De volgende dag zet je al je meldingen uit.
Leg je smartwatch in de la.
Gebruik je telefoon alleen wanneer jij dat wilt, niet wanneer hij piept of knippert.
Laat je brein tot rust komen.
Pas dan voel je het verschil.
Want ja, soms merk je niet dát je overprikkeld bent, tot je het tegenovergestelde ervaart: rust.
Kleine stappen, groot effect
Misschien denk je: “Ja maar, dat lukt me nooit.”
Begin klein. Hier een paar tips die mij hielpen:
- Zet al je meldingen uit.
- Zet alle badges (die rode bolletjes) uit. Ze triggeren je hersenen net zo hard als een piep.
- Zet je inboxmeldingen van je mail uit.
- Laat alleen je agendameldingen aan, zodat je je afspraken niet mist.
- Zeg tegen je omgeving: “Als je me dringend nodig hebt, bel me.”
- Verlaat groepsapps of zet ze op stil.
- Log uit bij social media of verwijder de apps tijdelijk.
- Gebruik een normaal horloge in plaats van een smartwatch.
En:
Laat je telefoon in je tas als je ergens moet wachten.
Kijk om je heen.
Laat je gedachten dwalen.
Dagdroom.
Of ga een gesprek aan met iemand anders in de wachtruimte.
Hoe verfrissend kan dat zijn?
Dit kan natuurlijk ook in de trein of in de bus.
Of simpelweg in de cafetaria als je daar friet gaat halen, of bij de pizzeria, of waar dan ook.
Ga weer in gesprek met elkaar.
Geef iemand een complimentje of zeg simpelweg iets over het weer en er ontstaat een gesprek.
En wat geef je daarmee door?
Als jij leert om weer éven te zijn, zonder afleiding,
als jij weer leert kijken, voelen, luisteren,
dan geef je dat door. Onbewust.
Want kinderen leren niet van jouw woorden.
Ze leren van jouw gedrag.
Als jij ’s avonds op de bank in alle rust een film kijkt in plaats van bezweet tien series door elkaar te bingen, dan zíen ze dat.
Als jij af en toe stil bent, dan voelen ze dat.
En misschien, verwacht niet gelijk (dit duurt een paar weken), gaan ze dat dan ook een beetje doen.